GuźcoLandia

Heheszki

Seweryn był wyjątkowym guźcem. Nie biegał po sawannie jak inni, nie rył w ziemi w poszukiwaniu korzonków. Seweryn miał styl. Śmigał po stepach na swojej wypasionej Yamasze, a kiedy chciał zrobić wrażenie, przesiadał się do swojego czarnego Mercedesa z przyciemnianymi szybami.

Każdego ranka zaczynał dzień od siłowni – bo wiadomo, klata sama się nie zrobi. Gdy inne guźce drzemały w cieniu akacji, on pompował bicki i pracował nad rzeźbą. Po treningu obowiązkowy szejk białkowy i przegląd w lustrze. „Jest forma” – mruczał do siebie zadowolony.

Wieczorami wyruszał na miasto, by lansować się po sawannie. Wjeżdżał na parking przed wodopojem, gasił silnik i czekał – a zainteresowanie było gwarantowane. „Ej, Seweryn, ale masz furę!” – wzdychały młode świnie, kręcąc ogonkami. On tylko rzucał nonszalanckie „Wsiadasz czy się gapisz?” i otwierał drzwi swojego Mercedesa.

Tak wyglądało życie Seweryna – siłka, Yamaha, lans i dupeczki. Inne prosiaki mogły się taplać w błocie, ale on? On był królem Moszczy.